Możemy sprawić, że pustynia zamieni się w źródło, jeśli tylko podejmiemy decyzję, że… – Maria Vadia

Mamy być ludem chwały, a nie ludem jęczącym i narzekającym, nie ludem przeklinającym, zdominowanym przez pesymizm czy strach. Powinniśmy się przede wszystkim nauczyć dziękować Panu i oddawać Mu chwałę we wszystkim. Skróci to czas naszego przebywania „na pustyni”. To właśnie plemię Judy (Chwały) prowadziło Izrael po pustyni. Duch Święty chce wyrobić w nas ten nawyk, że chwała powinna zawsze iść przed nami. Musi się ona stać naszym stylem życia. Chwalenie Pana i wielbienie Go nie zależy od okoliczności, w jakich się znajdujemy, ani od naszych emocji. Wielbimy Go, ponieważ On jest godzien chwały i ponieważ każe nam to czynić!

W Psalmie 34 napisane jest: „Chcę błogosławić Pana w każdym czasie, na ustach moich zawsze Jego chwała” (Ps 34, 2).

W Psalmie 150 czytamy: „Wszystko, co żyje, niech chwali Pana”! (Ps 150, 6). Z kolei św. Paweł mówi w Liście do Hebrajczyków: „Przez Niego więc składajmy Bogu ofiarę czci ustawicznie…” (Hbr 13, 15).

Jeśli rzeczywiście żyjemy – mamy nieustannie oddawać Bogu cześć! Taka jest atmosfera nieba! To jest atmosfera, którą kocha Duch Święty. Przechodząc przez próby i przeciwności, możemy sprawić, że pustynia naszego życia zamieni się „w źródło” (por. Ps 84, 7), jeśli tylko podejmiemy decyzję, że będziemy wielbić Boga i oddawać chwałę Jego imieniu.

Kiedy zmarł Jozue, Izraelici nadal musieli walczyć z Kananejczykami, postawili więc Panu pytanie, które plemię powinno pójść do walki jako pierwsze. I Bóg znowu wskazał na Judę: „Po śmierci Jozuego Izraelici tak się pytali Pana: «Któż z nas pierwszy wystąpi do walki przeciwko Kananejczykom?». Pan odpowiedział: «Wystąpi Juda. Oto daję tę ziemię w jego ręce»” (Sdz 1, 1-2).

Podczas wojny domowej po raz kolejny wybrano Judę, aby jako pierwszy wystąpił do walki z plemieniem Benjamina:

„Mężów zaś izraelskich naliczono – wyjąwszy Beniaminitów – czterysta tysięcy dobywających miecza, samych wojowników. Powstali więc i poszli do Betel, aby zasięgnąć rady u Boga. Tam mówili Izraelici: «Który z nas najpierw wystąpi do boju z Beniaminitami?» – «Juda wystąpi pierwszy» – odpowiedział Pan” (Sdz 20, 17-18).

Jedna z najwspanialszych historii Starego Testamentu opowiadających o zwycięstwie, jakie dokonało się dzięki oddawaniu chwały Bogu, znajduje się w Drugiej Księdze Kronik. Gdy podczas wojny żadna ze stron nie była w stanie zdobyć przewagi, król Jozafat został otoczony przez trzy armie nieprzyjacielskie, kilkakrotnie przewyższające siłą jego wojska. Podjął wówczas dobrą decyzję, aby szukać pomocy u Pana, zamiast sprzymierzać się z poganami. Pan sam dał mu strategię prowadzącą do zwycięstwa: kazał mu umieścić orszak oddający chwałę Bogu na czele armii:

„…ustanowił śpiewaków dla Pana, by idąc w świętych szatach przed zbrojnymi wysławiali Go śpiewając: «Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki jest Jego łaskawość». W czasie kiedy rozpoczęli wznosić okrzyki radości i uwielbienia, Pan zastawił zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców góry Seir, wkraczających przeciw Judzie, tak iż się wzajemnie pobili” (2 Krn 20, 21-22).

Podczas gdy Juda wielbił Boga za pomocą tehillah, Pan spowodował zamęt w obozie nieprzyjaciela, tak że jego wrogowie powybijali się nawzajem! Lud Boży nie tylko odniósł zwycięstwo, ale w dodatku nie poniósł żadnych strat w ludziach i zebrał bogate łupy. Jest to dla nas wspaniała lekcja: kiedy wielbimy Pana podczas bitwy, jaką toczymy, On walczy za nas.

Cytat z książki: Uwolnij swoje źródła – Maria Vadia | kup

Komentarz

Nie ma jeszcze komentarzy, czy chcesz być pierwszy?

Napisz komentarz